സ്‌മൃതിപുരസ്കാര സ്വീകർത്താക്കൾ

   

K V Ramakrishnan
Poet, Translator & Teacher
(2025)

Dr. M Leelavathy
Writer & Literary Critic
(2024)

N K Desam
Poet & Literary Critic
(2023)

Smrtipuraskaram 2025

K. T. Krishna Variar Smrtipuraskaram 2025 presented to K. V. Ramakrishnan

Poet, translator, academician and former assistant editor of Mathrubhumi Weekly Shri. K. V. Ramakrishnan received the K. T. Krishna Variar Smrtipuraskaram 2025 at a simple and solemn function held at the former’s residence at Thrissur. The third edition of the poetry award, which includes a commemorative plaque and a cash prize of Rs. 30,000, honours Shri. Ramakrishnan’s lifetime work and contribution to Malayalam literature.

The Smrtipuraskaram instituted in memory of K. T. Krishna Variar, poet, translator, engineer and management expert, by his family, was presented on December 6, 2025, by Jayasree Variar, the late poet’s wife, to Shri. Ramakrishnan in the presence of their families, close friends and associates from the literary field. The first edition of the award was received by the late poet N. K. Desam and the second by Dr. M. Leelavathy.

The function began with a short invocation followed by a brief insight into the late poet’s life and works as well as into the three-year journey of the award instituted in his memory. Guruvayur Devaswom Chairman Dr. V. K. Vijayan gave a short introduction of the awardee, Sri. K. V. Ramakrishnan, which was replete with interesting anecdotes from KVR’s days as a teacher and his life as a writer. 

In his reply speech, KVR was eloquent about his earliest meeting with the late poet which steadily and gradually grew over time to become a lasting friendship. The programme concluded with a short and heartfelt vote of thanks. The setting was informal. The ambience was warm. The evening was delightful with lots of pleasantries exchanged over refreshments by the guests with Shri. K. V. Ramakrishnan and his ever graceful wife, Smt. Shantha.

K. V. Ramakrishnan is a much-awarded writer with an accolade-speckled writing journey. He has received the Kerala Sahithya Akademi Award (for his work Aksharavidya), Kanaka Shri Award (Kottum Chiriyum), Kakkad Award, State Bank of India Sahithya Puraskaram and Moodadi Damodaran Award (Rajashilpi). His long list of awards also includes N. N. Kakkad Award, Meloor Damodaran Award, V. T. Bhattathiripad Smaraka Puraskaram, Dr. C. P. Menon Smaraka Puraskaram, Deviprasadam Trust Olappamanna Puraskaram, the first ever Deshabhimani Kavithapuraskaram, Ankanam Shamsuddeen Puraskaram, Poonthanam Kavithapuraskaram, and many others.

Varanda Ganga, Agnishuddhi, Kedavilakku, Naazhikavatta, Chathurangam, and Puthiya Sarathi are some of his poetry collections. One of his most recent poetry collections is K. V. Ramakrishnante Kavithakal. Kavithayum Thaalavum and Kavyachinthakal are two of his essay collections. His works of translation include ‘Rabindranath Tagore’ and ‘Dracula’, which was written decades ago and is still widely read across generations. Kanal Chuvadukal is his autobiography.

KVR’s career as an academician started as a Lecturer in English at Mar Athanasius College, Kothamangalam, from where he moved on to Shri Krishna College, Guruvayur, as English Professor. He has served as Assistant Editor at Mathrubhumi Weekly and later, as Manager at the Publication Division of Kottakkal Arya Vaidya Sala. He has functioned as Secretary, N. V. Smaraka Trust, and Publisher, Kavana Kaumudi. Currently, he dedicates his time to literary and related activities.

The media was supportive, as they had been in the previous years, in giving prompt coverage of the award ceremony.

മാർക്കണ്ഡേയൻ കണ്ടത്

Once the “Truth” is realized, there is nothing more to discover, nothing more to be found, and nothing more to be desired, attained or achieved. That’s why Rishi Markandeya, when Lord Vishnu appeared before him in the form of the sage brothers Nara and Narayana, expressed his desire to see Vishnumaya (Lord Vishnu’s power of illusion). What else would he ask for, when the Lord Himself was at his beck and call? And the Lord lets him see and experience the Deluge – the ultimate dissolution of the universe – when the Rishi is in deep meditation.

The poem Markandeyan Kandathu (As Seen by Markandeya) is a description of his experience of the Deluge. Markandeya looks around at the swelling waters and is appalled at the devastation caused by the floods. He wonders at the state of Mother Earth. Where are the silken green robes that Mother draped around her? Where are the emerald-green adornments? The blue sapphirine lakes? Where are the golden shower trees with their golden braids? Where is the Jahnavi (Ganga) that she wore around her waist like a golden chain?

But the poet is not a mere storyteller. He is a thinker and a seer. And he sees the impact of climate crisis in the entire apocalyptic experience of Markandeya’s dream. The poet, through the eyes of Markandeya, sees the earth drying up in the extreme heat generated by the climate changes. He sees forests turning into deserts. He sees the arid Kalahari Desert swallowing up the banks of the Zambezi. The Nile basins are invaded by the Sahara. Glaciers float all around the Antarctic. Penguins migrate in hordes from the sinking shores. The ocean rises up in rage to submerge the earth.

Markandeya is in deep meditation at his abode on the Pushpabhadra River, on the Himalayas. And the Rishi, his hermitage, the river, the mountains and all are consumed as a whole by the Deluge. And in the midst of it all, far away on the surging waters, he catches sight of “a banyan leaf and a charming, dark-skinned, little boy floating on it”. This is a symbolic expression of the Rishi’s realization of "the divine" in the illusion as he sees it with his inner eye.

Please listen to Praseeda’s rendition of the poem. Her melting voice evokes a deep surge of emotions – a deluge of its own kind.

SW · Markandeyan Kandathu | K. T. Krishna Variar | Praseeda P. M. | Lukeha / Pixabay

മാർക്കണ്ഡേയൻ കണ്ടത് 

എങ്ങുപോയമ്മ ചാർത്തുന്ന 

പച്ചപ്പട്ടുടയാടകൾ?

എങ്ങാ മരതകചാർത്തിൻ

മംഗല്യപ്പൊൻപതാകകൾ?

ഇന്ദ്രനീലതടാകങ്ങൾ?

പൊന്നലുക്കിട്ട കൊന്നകൾ?

എങ്ങയ്യോ! പൊന്നരഞ്ഞാണാ-

യമ്മ ചാർത്തിയ ജാഹ്നവി?

ഇങ്ങു നൈദാഘതാപത്തിൽ

വരളുന്നു വസുന്ധര.

മരുഭൂമികളായ് മാറീ 

വനസ്ഥലികളാകവേ 

'കാലഹാരി' വിഴുങ്ങുന്നു 

'സാംബസീ' തീരഭൂമികൾ 

സഹാറതന്നാക്രമത്തി-

ന്നിരയായ് നൈൽ നദീതടം.

അൻ്റാർട്ടിക്കയിലെമ്പാടു-

മൊഴുകുന്നു ഹിമാനികൾ 

മുങ്ങും തീരങ്ങൾ വിട്ടോടി 

പെൻഗ്വിൻ നിരകളാർത്തരായ്.

വരുണൻ കോപമാർന്നെത്തി 

വസുന്ധരയെ മൂടുവാൻ.

ഹിമാലയം, പുഷ്പഭദ്രാ-*

തീര,മെന്നുടജാങ്കണം, 

സമാധിസ്ഥിതനാം ഞാനും 

പ്രളയാബ്ധിയിൽ മുങ്ങവേ,

കാണ്മൂ ഞാനകലെ പ്രേമ-

സ്മിതാർദ്രവദനത്തോടെ,

വടപത്രത്തിൽ വാഴുന്ന 

നീലകോമളബാലനെ!

© 1993 KTK

*മാർക്കണ്ഡേയൻ്റെ ആശ്രമം പുഷ്പഭദ്രാനദിയുടെ തീരത്തിലാണ് (ഭാഗവതം)

ദീപാവലി

 

Years ago, or rather, decades ago, during a personal interaction with poet Kamala Das (later known as Kamala Suraiyya) at a literary workshop, she referred to a poet as “someone who is hurt.” She said that a poet has “this feeling of hurt inside him”. Or, simply put, a poet hurts.

In this poem, Deepavali, the “hurt” poet comes to the fore. The festival of lights fills the poet’s mind with a kind of darkness that conjures up the plight of the children who labour at the firework factories of Sivakasi. The poem is a sad contrast – a poetic chiaroscuro – of the brightness of a single day as against the darkness that stretches across the entire existence of the hapless children.

They go through a sheer hell of a life only to create a heaven of the skies with bursts of sparkling firecrackers, all for the rest of the world to rejoice. For the world to celebrate this festive day, they work through the year on starving bellies. Most of them burn out their lives young. Some are blown out in accidental explosions. And then more of their like, poverty-ridden, come to fill the dark, empty spaces left in the wake of their unjustifiable sacrifice. And the new brood lay their charred lives at the pyre of labour for whatever its meagre worth.

Not for them the sweetmeats nor the silken attires of festivity. But what of the smouldering explosives they carry in their hearts? When will they burst, for burst they surely will? When will that day arrive when they will rise in the energy that waits to explode in their souls? When will they uprise from the curse of penury to celebrate their lives with their more fortunate peers? Until such a day, the poet says, “let me sing an ode to them and to the caskets of fire they carry in their hearts, as the world revels!”

The poet hurts. His pain is a melding of sadness, guilt, helplessness, and rage. He cannot relish the joys of the festival for the miseries of those who make the joys available to him. He feels helpless against the world, which is not within his control, and its systems that follow their own course, at their own will. He is disquieted by the injustice of it all. The sizzling embers of his conscience refuse to burn down. Indeed, they are relentlessly stoked by the persistent mirthful explosions that surround him.

Arundhathy Varma’s rendition carries the suppressed pathos that pervades the poem.

SW · Deepavali | K. T. Krishna Variar | Arundhathy Varma | PC: Tim Oliveira/Pexels.com

ദീപാവലി 

ഗർജിക്കും ദീപാവലി-

     പ്പടക്കങ്ങളിൽ, പൂക്കും

മത്താപ്പിൽ, കതിർ വീശും 

     പൂത്തിരിത്താരങ്ങളിൽ, 

കണ്ടു ഞാൻ ശിവകാശി 

     തന്നിലെത്രയും തുച്ഛ-

ശമ്പളത്തിനീ സ്വർഗം 

     വിടർത്തും കിടാങ്ങളെ.

ഒട്ടിയ വയറുമായ് 

     വെടിക്കെട്ടുകൾ തീർപ്പൂ 

മറ്റു ബാലകരെങ്ങു-

     മുൽസവമാഘോഷിക്കാൻ.

അഗ്നിബാധയിലവർ 

     വെന്തുചാവുന്നു വീണ്ടു-

മെത്തുന്നു ദരിദ്രന്മാ-

     രൽപവേതനത്തിനായ്,

ഹൃദ്യമാം ദീപാവലി-

     മധുരങ്ങളും നല്ല 

പട്ടുകഞ്ചുകങ്ങളും 

     നേടാത്ത ഹതഭാഗ്യർ 

വർണപേടകങ്ങളി-

     ലമർന്ന വെടിമരു-

ന്നൊന്നൊന്നായ്പൊട്ടിത്തെറി-

     ച്ചീടുമദ്ദിനമെന്നോ?

മർദിതഹൃദയങ്ങൾ-

     ക്കുള്ളിലെ വിസ്ഫോടക-

ശക്തികളുയിർത്തെഴു-

     ന്നേൽക്കുമദ്ദിനമെന്നോ?

ശപ്തന്മാർ നിഷ്‌ക്കിഞ്ചന-

     രാകുമിപ്പൈതങ്ങളും 

മറ്റിന്ത്യൻ കിടാങ്ങൾപോൽ 

    കൊണ്ടാടും ദിനമെന്നോ?

അവർക്കായവരിലെ 

     ത്തീക്കുടുക്കകൾക്കായി-

ന്നൊരു ചിന്തുപാടുന്നേൻ 

     ദീവാളി തിമർക്കുമ്പോൾ!

© 1990 KTK

സൗന്ദര്യലഹരി (അവതരണം)

Chinmaya Mission, Chicago, had organised a saptah (discourse of seven days) on Sri Adi Shankaracharya's Soundaryalahari, in April 2025, in connection with which a dance recital of a few translated verses of the literary work in Malayalam (by the poet) was presented by a group of dancers led by Lakshmi Warrier. The recited verses are excerpts from the celebrated Kathakali singer Kottakkal Madhu's full rendition of the poet's translated work. 

Here’s a solo performance of the same presentation by Lakshmi Warrier – her submission in bhakti to Maa Shakti.

The original text in Sanskrit along with the translated verses in Malayalam and their meaning in English has been included below the video.

शिवः शक्त्या युक्तो यदि भवति शक्तः प्रभवितुं

न चेदेवं देवो न खलु कुशलः स्पन्दितुमपि ।

अतस्त्वामाराध्यां हरिहरविरिञ्चादिभिरपि

प्रणन्तुं स्तोतुं वा कथमकृतपुण्यः प्रभवति ॥

 

ശക്തിയൊത്തേ ശിവൻ ശക്തനാകൂ

     സൃഷ്ടിതൊട്ട ക്രിയാത്രയത്തിനും

അപ്രകാരമിണങ്ങാത്ത ദേവ-

     നൊട്ടനങ്ങുവാൻപോലുമശക്തൻ

ബ്രഹ്മവിഷ്ണുമഹേശ്വരന്മാരാ-

     ലെന്നുമാരാധ്യയാകിയ നിന്നെ

ഒന്നു കുമ്പിടാൻ കീർത്തിച്ചുപാടാൻ

     പുണ്യമറ്റവർക്കെങ്ങനെയാകും?

 

Only when united with Sakthi (Goddess) does Lord Siva have the power to create, sustain, and/or destroy. If not united thus, He does not have the power even to move. Who else but those who have accrued virtues from their past are blessed enough to salute and praise Thee, Who are always worshipped by the Trinity  - Brahma, Vishnu and Maheshwara?

 

सुधासिन्धोर्मध्ये सुरविटपिवाटीपरिवृते

मणिद्वीपे नीपोपवनवति चिन्तामणिगृहे ।

शिवाकारे मञ्चे परमशिवपर्यङ्कनिलयां

भजन्ति त्वां धन्याः कतिचन चिदानन्दलहरीम् ॥

 

കല്പവാടീസമാവൃതമാമാ-

     രത്നദ്വീപിൽ, സുധാബ്ധിമധ്യത്തിൽ,

പൊൽക്കദംബവനാവലി ചൂഴും

     ഭദ്രചിന്താമണിഗൃഹം തന്നിൽ,

ശൈവമഞ്ചത്തിലപ്പരമേശ-

     പര്യങ്കത്തിലിരുന്നെഴുന്നള്ളും

സച്ചിദാനന്ദധാരയാം നിന്നെ

     സത്തമന്മാർ ചിലരുപാസിപ്പൂ.

 

Fortunate indeed are a few who are able to worship Thee, Mother – the Torrential Flow of Blissful Consciousness – abiding on the seat that is the supreme philosophy of Lord Siva, residing in the chamber of the wish-fulfilling jewel, Chintamani, at the centre of a garden of Kadamba trees, on Manidvipa – the isle of gems, surrounded by the celestial Kalpaka trees, in the midst of the Ocean of Nectar.

 

तनुच्छायाभिस्ते तरुणतरणिश्रीसरणिभिः

दिवं सर्वामुर्वीमरुणिमनि मग्नां स्मरति यः ।

भवन्त्यस्य त्रस्यद्वनहरिणशालीननयनाः

सहोर्वश्या वश्याः कति कति न गीर्वाणगणिकाः ॥

 

ബാലഭാസ്കരസൗവർണരാഗം

താവും നിൻ തനുകാന്തിയാലത്രേ,

ദ്യോവും ഭൂവുമരുണിമയേന്തി

ലാലസിപ്പതെന്നോർത്തു ഭജിപ്പോൻ

ഭീതവന്യഹരിണശാലീന-

നീലനേത്രിമാരുർവശീമുഖ്യർ

അപ്സരാംഗനമാരവന്നെത്ര

വശ്യമാരായ് ഭവിച്ചിടുന്നീല?

 

How many celestial courtesans, including Urvasi, with dark eyes resembling those of the startled does of the forest, will not be attracted to a person who meditates on Thy form, the radiance of which bathes the heaven and earth with the crimson-like hues of the rising sun?

 

त्रयाणां देवानां त्रिगुणजनितानां तव शिवे

भवेत् पूजा पूजा तव चरणयोर्या विरचिता ।

तथा हि त्वत्पादोद्वहनमणिपीठस्य निकटे

स्थिता ह्येते शश्वन्मुकुलितकरोत्तंसमकुटाः ॥

 

മംഗളാത്മികേ! നിൻ്റെ തൃപ്പാദ-

     പങ്കജങ്ങളെപ്പൂജിച്ചിടുന്നോർ,

സാത്വികാദിഗുണത്രയജാതർ

     മൂർത്തി മൂവരെ പൂജിപ്പതല്ലോ.

തൃപ്പാദങ്ങൾ വഹിച്ചിടുന്നോരോ

     രത്നപീഠനികടമതിങ്കൽ,

പൊൽക്കിരീടങ്ങളഞ്ജലീപത്മ-

     കുഡ്മളങ്ങളാൽ ഭൂഷിതമാക്കി,

എന്നുമെന്നുമാമൂർത്തികൾ മൂന്നും

     വന്നുനിൽക്കുന്നു നിൻസവിധത്തിൽ.

 

O Sivaa! The worship done at Thy feet, is equivalent to worshipping the Trinity – Brahma, Vishnu and Siva – who are born of Thy three qualities – Sattva, Raja and Tama – for, They stand in attendance, with their folded palms held above their crowned heads, near the bejewelled pedestal that bear Thy feet.

 

ചത്വരത്തിലെ പറവകൾ

And, finally, we come to the actual poem, Chathwarathile Paravakal (The Birds of the Plaza) – the title poem of the collection of the same name by the poet. Here is the poem Dr. M. Leelavathy has interpreted in detail (as published in the last two posts), delving into the depths of the poem, reading into the meaning within (and in between) the lines of the poem. Leelavathy Teacher has threaded her way through the warp and weft of the poet’s thoughts that interwove to form the poem.

Here, the poet implicitly suggests that the life of the birds of Trafalgar Square is not very different from the life of the immigrants the world over. Incidentally, the poet also had spent a few years of his life in London. His identification with the birds, hence, is not surprising.

The birds have left their nests in the far-away deep forests and green meadows – the snow-covered Siberian landscapes, the Indian terrains, the dark forests of Africa, the Asian plains – to build their homes in these urban spaces to make an easy living. They have left the daily rigors of putting together their nests and finding their feed, and the constant risk of falling prey to the occasional hunter’s arrow, to be content with the seeds and grains thrown at them by the passing residents and travellers who frequent the square – the birds’ only effort being striking poses for the cameras trained at them.

The birds have traded the freedom of their wings, the infinite skies, the endless horizon and the slideshow of the passing seasons for a life on the concrete pavements, where they now hop about, and around the intimidating towers of the square which mark the boundaries of their flight. Here they live, love, and have young ones; here they grow up, grow old, and die.

Their past lives spent in free abandon, along with their kith and kin, have far receded from their memories, especially as going back to their native lands has become an impossibility. Why take the effort to earn something that they can get almost free? And what’s more, isn’t life getting tougher back home too?

Isn’t it wiser to settle for an easy life? Isn’t it wiser to forget the green, rolling mountains, the misty hilltops, and those free flights in the vast blues? Isn’t it wiser to give in to the comfort of their present life, nibbling the goodies that come their way?

So what if they have to shut out their memories of a verdant past and make do with the twilights of the urban skies? So what, then, if they have to swallow the lump of nostalgia and deny the wings their flight?

Well, some questions imply their own answers. Reality always chooses its own rationale. And fulfilment often comes with a sense of loss. Smitha’s rendition carries it all with ease.

SW · Chathwarathile Paravakal

ചത്വരത്തിലെ പറവകൾ 

ട്രഫാൽഗർ ചത്വര 

     മതിൽ പറന്നെത്തും 

പറവകൾ ചോളം,

     തിനയും കോതമ്പു 

മണികൾ ധാന്യങ്ങൾ 

     കനിഞ്ഞു നിങ്ങളി-

ന്നെറിഞ്ഞിടുന്നതും 

     കൊറിച്ചു കോൺക്രീറ്റു 

തറയിലും സ്തംഭ-

     ച്ചുവട്ടിലങ്ങിങ്ങും 

ചിറകുകൾ താഴ്ത്തി-

     പ്പറക്കുന്നോർ ഞങ്ങൾ.

മരതകക്കാടും 

     ഋതുസൗഭാഗ്യവും 

അവിടെപ്പുൽക്കൂട്ടിൽ 

     മദിച്ചു നാൾ നീക്കും 

പഴയ കാലവും 

     സ്വതന്ത്രരായ് പാറി-

പ്പറന്നു വാണൊര-

     പ്പിതാക്കളുമെല്ലാം 

മറക്കുമോർമ്മയായ് 

     തിരിച്ചവിടത്തിൽ 

പറന്നുചെല്ലുവാൻ 

     കഴിയാത്തോർ ഞങ്ങൾ.

വെറുതെ നേടുമീ-

     ത്തിനയാൽ പ്രാണങ്ങൾ 

പൊറുപ്പിക്കാമെങ്കിൽ 

     വിഹായസ്സിൽ നീളെ 

പറന്നലഞ്ഞിടു-

     ന്നതുമങ്ങോരോരോ 

മരത്തിലായ് നീഡം 

     ചമച്ചിടുന്നതും 

തണലിലങ്ങിങ്ങായ്‌ 

     പറന്നിടുന്നേരം 

നിഷാദബാണത്താ-

     ലടിഞ്ഞു പോവതും 

കഠിനമല്ലയോ?

     നഗരചത്വര-

മിതിൽ കഴിപ്പതേ 

     വിവേകമായ് കാൺമൂ 

അകലെയായ് ഹിമ-

     മയ സൈബീരിയാ 

തടങ്ങ, ളിന്ത്യതൻ 

     വിവിധപ്രാന്തങ്ങൾ,

 കറുത്തൊരാഫ്രിക്കൻ 

     വനങ്ങ, ളേഷ്യതൻ 

സമതലങ്ങൾ പെ-

     റ്റുണർന്ന നാടുകൾ, 

അവിടെ വാഴാനും 

     കുടുംബം പോറ്റാനും 

വകയില്ലാഞ്ഞിങ്ങു 

     പറന്നണഞ്ഞവർ.

തിനയും ചോളവും 

    ലഭിക്കാതങ്ങേറെ 

പ്പറവകളിന്നും 

     പറന്നലയുവ-

തറിയുന്നു ഞങ്ങൾ;

     ആവർക്കിദ്ധാന്യത്തി-

ലൊരിത്തിരി നൽകാ-

     നകത്തു ദാഹിപ്പൂ.

ഇവിടെയെത്തുന്നു 

     വിദേശികൾ, കൂറ്റൻ 

പണക്കാർ, വർത്തക-

     പ്രവരർ, സഞ്ചാര-

പ്രിയന്മാർ ഹൃത്തിലായ് 

     കനിവേറുന്നവർ,

അവരേകും ധാന്യം 

     കൊറിച്ചു 'കാമറ'

തുറക്കെ വർണത്തിൽ 

     പടങ്ങൾ തീർക്കുവാൻ 

ഇവിടെച്ചാഞ്ഞൊട്ടു 

     ചരിഞ്ഞു നോക്കിയാ 

പ്രിയമുള്ളോർക്കേറെ 

     ഹരം പകരുന്നു.

ദിനങ്ങൾ നീക്കുന്നി

     തിവിടെ; ക്കുഞ്ഞുങ്ങൾ 

പിറക്കുന്നു; ചിലർ 

     മരിക്കുന്നു; പശി-

യകറ്റുവാൻ പാടു-

     പെടാതെ ജീവിതം 

മധുരമായ് ഞങ്ങൾ 

     നുണച്ചിറക്കുന്നു.

അകലെസ്സുന്ദര-

     മരതകവന

നിരകൾ, മഞ്ഞണി-

     മലകൾ, സ്വച്ഛന്ദം 

പറന്നൊരാ നീല-

     ഗഗനത്തിൻ മായാ-

വിലാസങ്ങളെല്ലാം 

     മറക്കുന്നു ഞങ്ങൾ.

ഇവിടെയും സന്ധ്യ 

     പിറക്കുമ്പോൾ വാനം 

തുടുക്കുമ്പോൾ ഉള്ളിൽ 

     പിടയും വേദന 

അടക്കിയും ചിറ-

     കൊതുക്കിയും ധാന്യം 

കൊറിച്ചു നാളുകൾ 

     കഴിക്കുന്നു ഞങ്ങൾ!

1. ലണ്ടൻ നഗരത്തിൻ്റെ ഹൃദയഭാഗത്തിലുള്ള ചത്വരം 

© 1992 KTK

...ഭൂവിൽ ഉറച്ചു നിൽക്കുന്ന കാലുകളും (ഭാഗം രണ്ട്)

Embed from Getty Images

 

(Part 2 – And Feet that Hold the Ground)

[Contd from Part 1]

Dr. Leelavathy continues to delve deep into the soul of the poem and the poet.

 The poet who leads a mechanical urban life reminisces man’s beautiful, rustic existence of the past, rife with adventure along with its inherent risks, dangers and anxieties. These ruminations manifest in the birds’ nostalgic flight into their past. The utter freedom with which the birds used to frolic in the meadows and the forests had its own pitfalls. It came with a lot of fears and challenges. The birds had to find the right bough to build their nest on, and the right materials to build them with. That a hunter’s arrow could pierce them any moment and put an end to their bold and beautiful life was but a constantly foreseen possibility.

However, life at the city square is exactly the opposite. The food is aplenty and risk inexistent. One just needs to strike poses with the sightseeing tourists.  So should one really trade one’s security for the perils that came along with freedom? Here, the poet finds a parallel between the choice of the migratory birds at the square and the migrant human’s rationale, which always found it wise to place one’s guaranteed security above everything else.

These birds which had flown over from the far Asian regions and the deep forests of Africa are depictive of humans who have left their own native lands in search of a living. But there’s a difference. The birds wished their own kind would fly down to the square where they could find their feed with hardly any effort. However, while they randomly posed for the cameras, their minds would flutter in memory of the infinite freedom of the blue skies where they could have drifted at will.

Anyone, regardless of their species, who has tasted this spirit of freedom at least once would surely experience this fluttering and longing in their subconscious. It is the experience of this truth that prompts the transmigration of the poet’s soul into the birds. Dr. Leelavathy states that in such a moment, one’s external realities in the wake state merge with the truths of one’s dream state. Teacher points out that this is one of those blessed moments when the poet, who is highly creative by nature and urban in his lifestyle, slowly shakes out and spreads his wings of consciousness. Though he spreads his wings, he still remains strongly connected to the ground underneath his feet – an incredibly creative moment when imagination merges with the fourth state of consciousness, the pure consciousness, or the self.

The poet, by watching the birds at the square, is aware of his own consciousness wherein merge the limitations of his material being and his desire for flight. Hence this is not a single poem, this is a confluence of all poems -- a poem that represents all poems and hence deserves the title of the entire collection. Dr. Leelavathy is a bit satirical when she states that the general (rational?) reader may find it difficult to accept the poetic approach of the seers of the past, which is beyond the material, but they may be acceptable to the western thought that calls poetry an ‘escape from personality’. They may be willing to accept that poetic emotion is an ‘impersonal feeling’.

Staying within the body of the ordinary, worldly man, who is neck-deep in desires, the poet empathises with the earthly existence of the grain-picking birds. His poem presents a state of nostalgia wherein the inherent limits of freedom have been crossed and the internal barriers that inhibit the self have been broken – a state of social nostalgia that’s soaked in the memories of a lost paradisiacal past – which makes the poem alluring to the like-minded reader.

...ഭൂവിൽ ഉറച്ചു നിൽക്കുന്ന കാലുകളും (ഭാഗം രണ്ട്)

[ഭാഗം ഒന്നിൽ നിന്ന് തുടർച്ച]

മരതകക്കാടുകളും ഋതുസൗഭാഗ്യങ്ങളും പു!ൽപ്പരപ്പുകളും അവരുടെ ഓർമകളിലുണ്ടെന്നയാൾ കണ്ടെത്തുന്നത് വർഗപ്രഭാതാസ്തിത്വം മുതൽക്ക് ഇങ്ങോട്ടുള്ള മാനവ ജീവിതപ്രയാണത്തിൽ ഉണ്ടായിട്ടുള്ള അനുഭൂതി പരമ്പരകളുടെ സ്‌മൃതികൾ അയാളുടെ അബോധചേതസ്സിൽ ഉള്ളതുകൊണ്ടാണ്. യാന്ത്രികനാഗരികതയുടെ മധ്യത്തിൽത്തന്നെ കഴിയാൻ വിധിക്കപ്പെട്ട ആധുനികൻ, പ്രകൃതിയുടെ അനുഗ്രഹശക്തികൾക്കും നിഗ്രഹശക്തികൾക്കും നടുവിൽ കഴിഞ്ഞുകൂടിയ പുരാതനമാനവൻ്റെ ഹരിതസുന്ദരാനുഭൂതികളും ഭീതികളും സാഹസികതകളും നിറഞ്ഞ സ്‌മൃതികളെ അയവിറക്കുന്നു. അതാണ്, കിളികളുടെ ഭൂതകാലത്തേയ്ക്കുള്ള പറന്നുപോക്കായി കവിതയിൽ അവതരിക്കുന്നത്. മരതകക്കാട്ടിലും പുൽപ്പരപ്പിലും മദിച്ചുകളിച്ചു പാറിനടന്ന പ്രപിതാമഹരുടെ കാലത്തേക്ക് അവരുടെ സ്മരണപറക്കുന്നു.

പക്ഷെ, അന്ന് ക്ലേശങ്ങളും ഭീതികളും സാഹസികോദ്യമങ്ങളും വളരെയേറെയുണ്ടായിരുന്നു. പറന്നലഞ്ഞ് പറ്റിയ മരം കണ്ടുവെച്ച് സാമഗ്രികൾ ശേഖരിച്ചു കൂടുകെട്ടണം. അതിന്നിടയ്ക്ക് വെടൻ്റെ അമ്പ് ഉടലിൽകൊണ്ടുപോയാൽ എല്ലാം തീർന്നു. ഇവിടെ നഗരചത്വരത്തിലോ? ക്ലേശങ്ങളില്ല. സ്വച്ഛന്ദ വിഹാരം നഷ്ടപ്പെട്ടതിൻ്റെ പരിഹാരമായി നിറഞ്ഞ ആഹാരം! സ്വാതന്ത്ര്യം വിപജ്ജടിലമാണ്. അതുവേണോ? നിരുപാധിക സ്വാതന്ത്ര്യമില്ലാത്ത സുരക്ഷിതത്വം വേണോ? അപ്പംകൊണ്ടു മാത്രമല്ല ജീവിക്കുന്നതെന്നു തത്ത്വം പറഞ്ഞാലും വിവേകം ഒന്നാമതായി തിരഞ്ഞെടുക്കുന്നത് വിശപ്പാറ്റുന്ന അപ്പത്തെത്തന്നെ. കിളികളുടെ സംതൃപ്തിയിൽ കവി മനുഷ്യരുടെ വിവേകം പ്രതിഫലിച്ചുകാണുന്നു. ഈ കിളികൾ അപ്പംതേടി ദേശാന്തരം പ്രാപിച്ച മനുഷ്യർ തന്നെ.

സൈബീരിയയിൽ നിന്നും ഏഷ്യയിലെ വിദൂരതകളിൽനിന്നും ആഫ്രിക്കൻ വനങ്ങളിൽനിന്നും നഗരചത്വരത്തിലെ അന്നം തേടിവന്നവരാണ് കിളികൾ. കുടുംബം പോറ്റാൻ വേണ്ടി തൻ നാടുവിട്ടു പൊൻ നാടുതേടുന്ന മനുഷ്യരുടെ പ്രതിരൂപങ്ങൾ. എന്നാൽ ഒരു വ്യതിരേകം - ഇവരുടെ സ്വപ്നങ്ങളിൽ സ്വവംശീയർ എല്ലാം ഇങ്ങോട്ടു പറന്നണഞ്ഞെങ്കിൽ എന്ന തേങ്ങൽ കൂടി ഉണ്ട്. കിളികൾക്ക് വെള്ളപ്പണമായി ഡ്രാഫ്ടോ, കള്ളപ്പണമായി കുഴൽപ്പണമോ അയക്കാൻ തരമില്ലല്ലോ. ഇവിടെ ചാഞ്ഞും ചെരിഞ്ഞും ക്യാമറയ്ക്കു മുന്നിൽ പോസുചെയ്ത് സഞ്ചാരികളെ ഉല്ലസിപ്പിക്കുന്ന പണി ചെയ്തും കൊണ്ട് അല്ലലില്ലാതെ നാൾപോക്കുമ്പോഴും ഇവരുടെ ഉള്ളിന്നുള്ളിൽ ഒരു തേങ്ങൽ പൊങ്ങാതിരിക്കുന്നില്ല. സ്വച്ഛന്ദം പറന്നൊരാ "നീലഗഗനത്തിൻ മായാവിലാസങ്ങൾ" - അതോർക്കുമ്പോൾ ഉള്ളിലൊരു പിടച്ചൽ.

ചേതനയുടെ സ്വാതന്ത്ര്യം ഒരിക്കൽ നുണഞ്ഞവരുടെ പരമ്പരയിൽ പിറക്കുന്ന ആർക്കും അബോധാന്തരാളത്തിൽ ഈ പിടച്ചലും തേങ്ങലും നുരയിടാതിരിക്കില്ല. അനുഭൂതി സത്യത്തിൽ നിന്നുയരുന്ന ഈ ഉറപ്പാണ്, കിളികളിലേക്കു കൂടുവിട്ടുകൂടുമാറാൻ പ്രേരണയായി നിറയുന്നത്. ഈ കൂടുമാറ്റം, ആത്മാവിൻ്റെ നാലാംപാദ(തുരീയ)ത്തിൻ്റെ അവസ്ഥാവിശേഷത്തോടു സദൃശമാണ് അദ്വൈതാവസ്ഥ പ്രപഞ്ചോപശമവും ശാന്തവും ശിവവുമായ ഏകാത്മപ്രത്യയസാരം . ജാഗ്രത്തിലെ ബാഹ്യസത്യങ്ങളും സ്വപ്നത്തിലെ ആന്തരസത്യങ്ങളും ഇതിൽ വിലയിക്കുന്നു. നാഗരികനും സർഗശക്തിധനനുമായ മനുഷ്യൻ ചേതസ്സിൻ്റെ ചിറകുകൾ നിവർത്തുന്ന ധന്യമുഹൂർത്തങ്ങളിലൊന്നാണിത്. കാലിന്ന്, ചുവട്ടിനിൽക്കുന്ന മണ്ണിനോടുള്ള ബന്ധം വിടർത്താതെതന്നെ, ചിറകിന്ന് സ്വയം വിടർത്താൻ കഴിയുക എന്നതാണ് ജാഗ്രത്സ്വപ്നങ്ങൾ തുരീയത്തോടു ചേരുന്നതിലെ സർഗക്രിയാത്ഭുതം.

ചത്വരത്തിലെ കിളികളിൽ, ഭൗതികാസ്തിത്വത്തിൻ്റെ പരിമിതികളും സങ്കല്പപത്രങ്ങളുടെ ഉഡ്ഡയനത്വരയും സമന്വയിക്കുന്ന സ്വചേതസ്സിനെ തിരിച്ചറിയുന്നതിനാൽ, ഇത് ഒരൊറ്റ കവിതയല്ല. എല്ലാ കവിതകളുടെയും നിർഗമഭൂമിയാണ്, സംഗമരംഗമാണ്. എല്ലാറ്റിന്നും പ്രാതിനിധ്യം വഹിക്കുന്ന പ്രതീകാത്മകതകൊണ്ട് ഇതിന്ന് ശീർഷകസ്ഥാനം ഉചിതം തന്നെ.

ധാന്യം കൊത്തിത്തിന്നുന്ന കിളിയെ പണ്ടു നാം ഒരേവൃക്ഷത്തിലിരിക്കുന്ന രണ്ടു കിളികളിലൊന്നായിക്കണ്ടിട്ടുണ്ട്. അത് കൊത്തിത്തിന്നുകൊണ്ടിരിക്കുന്നത് പഴം. അനശ്നനായി ഇരുന്ന കിളിയുടെ നിഴലായി അതിനെ പ്രാചീനർകണ്ടു. തിന്നുന്ന കിളി മനുഷ്യൻ്റെ ഐന്ദ്രിയ കാമനകൾക്കും തിന്നാത്ത കിളി നിർലിപ്തവും നിർമലവുമായ സർഗചൈതന്യത്തിനും ചേരുമെന്ന് പൗരസ്ത്യർ പറഞ്ഞാൽ നമുക്കു തികച്ചുമങ്ങ് ബോധ്യമാവില്ല. കവിത 'എസ്കേയ്പ് ഫ്രം പേഴ്‌സണാലിറ്റി'യാണെന്ന് പാശ്ചാത്യർ പറഞ്ഞാൽ നമുക്ക് സമ്മതമാവും. അതുപോലെ കവിതാരസം അലൗകിക കേവല ഭാവമാണെന്നോ, സാധാരണീകൃതമാണെന്നോ പറയുമ്പോൾ നെറ്റി ചുളിക്കും; 'ഇംപേഴ്‌സണൽ ഫീലിംങ്ങ്' എന്നായാലോ, തലകുലുക്കും.

ഭൗതികാസ്തിത്വത്തിൻ്റെ നിതാന്ത കാമനകളിൽ മൂക്കോളം മുങ്ങിയ വെറും മനുഷ്യൻ്റെയും ചത്വരത്തിൽ ധാന്യമണി കൊത്തിപ്പെറുക്കുന്ന പറവയുടെയും മൃൺമയകോശകഞ്ചുകത്തിൽ വർത്തിച്ചുകൊണ്ട്, സ്വാതന്ത്ര്യത്തിൻ്റെ അതിർവരമ്പുകളെ അതിവർത്തിക്കുന്ന സ്വത്വസീമകളെ ഉല്ലംഘിക്കുന്ന, നഷ്ടസ്വർഗസ്‌മൃതി തുളുമ്പുന്ന, സമൂഹഗൃഹാതുരത ആവിഷ്കരിക്കുന്നതിലാണ് ഈ കവിത സമാനഹൃദയർക്കെല്ലാം ഹൃദ്യമായനുഭവപ്പെടുന്നത്.

 ഡോ. എം. ലീലാവതി

©