ഭാവന

That moment when you rouse with a start from your dream. That moment when you abruptly wake up to your surroundings. That moment when you soar the sky of imagination and then suddenly crash to ground reality. The poem, Bhavana (Imagination), is like a waking up of this kind. However, that is but the superficial layer of the poem. Once you scratch the surface of the poem, you realise there is much more running deep within the lines.

The poet’s imagination is like a bird, rising from its nest and soaring into the heavens, crooning its birdsong. He sees kinnaras in pairs, singing and celebrating their joy, in the exquisite gardens of Indra. He watches the beauteous apsaras enjoying in the manas sarovar. He roams the sandy shores of Yamuna where Madhava is engaged in light-hearted exchanges with his gopikas.

As the poet is sailing the skies of his imagination, recreating magical mythological moments, he bumps into a fire-spitting, blood-sucking vampire. And he wakes up suddenly from his reverie. Only to see the Viking surging spaceward, in quest of the Mars. Clearly, the poet is instantly transported from the scriptures that he follows to the science that he believes in.

Surreptitiously covered amid the layers of the poem are the different facets of the poet. You see the romantic, the engineer, the technocrat and the philosopher in the poet vying with one another as you move from one line of the poem to the next. From literature to engineering, from poetry to spirituality, from scriptures to science, the poet had always indulged in a variety of subjects with great passion.

As a reader of the poet, and also as his daughter, on a personal note, I feel the poet’s versatility would have been his greatest advantage and his hardest challenge too. He must have been pulled in all directions by his deep interest in and constant inquiry into diverse topics.

Obviously, Sandhya, who herself has won laurels as a poet, academician and statistician, identifies with the poet as she gives herself up to the central theme and emotion of the poem.

SW · Bhavana | K. T. K. Variar | Sandhya E. | JL G/Pixabay

ഭാവന 

പഞ്ജരമണിവാതിൽ 

     തുറന്നു-മൽഭാവന 

പഞ്ചമം പാടിപ്പാടി 

     വിണ്ണിലേയ്ക്കുയർന്നേറി.

കിന്നരമിഥുനങ്ങ-

     ളുത്സവമാഘോഷിക്കും 

സുന്ദരലതാഗൃഹ-

    മിയന്നൊരിന്ദ്രാരാമം;

അപ്സരസ്സുദതിമാ-

     രരയന്നങ്ങൾക്കൊത്തു 

ഹർഷകേളികളാടും 

     മാനസസരോവരം;

വല്ലവിമാരോടൊത്തു 

     മാധവൻ കളിയാടി-

സ്സല്ലപിക്കുമാ സ്വച്ഛ-

     യാമുനമണൽത്തീരം-

അങ്ങനെ നാകങ്ങളിൽ,

     പുരാണങ്ങൾതൻ തണ്ണീർ-

പ്പന്തലുകളിലെൻ്റെ  ഭാവന വിഹരിയ്‌ക്കേ,

അത്യുഗ്രമലറിക്കൊ-

     ണ്ടാവിതുപ്പിക്കൊണ്ടെത്തും

രക്തയക്ഷിതൻമെയ്യിൽ 

     മുട്ടിപ്പോയ്; ഉണർന്നു ഞാൻ.

കൺതുറന്നപ്പോൾ കണ്ടേൻ 

     കുജനെത്തേടിത്തേടി 

പ്പൊങ്ങുന്ന 'വൈക്കിംഗ്' - എൻ്റെ 

     ഭാവന നുറുങ്ങിപ്പോയ്.   

© 1959 KTK

സ്മൃതിപുരസ്കാരം

 

Today, December 3, is the first death anniversary of the poet. Shraddham, as per the Malayalam calendar, fell on November 24. After the Shraddham rituals were conducted at Chovvara, Ernakulam, the family proceeded to hand over the award, K. T. Krishna Variar Smruthipuraskaram, which was instituted in memory of Achhan (the poet), to the noted poet and literary critic N. K. Desam at the awardee's residence in the presence of a few friends and family of the poet.

Here are a few excerpts from the press coverage.

എറണാകുളം:  പ്രശസ്ത കവി എൻ കെ ദേശത്തിന് കെ ടി കൃഷ്ണ വാര്യർ പുരസ്കാരം സമ്മാനിച്ചു. കവിയുടെ അങ്കമാലി കോതകുളങ്ങരയുള്ള വസതിയിലെത്തിയാണ് കെ ടി കൃഷ്ണവാര്യരുടെ കുടുംബാംഗങ്ങൾ പുരസ്‍കാര സമർപ്പണം നടത്തിയത്. എൻ കെ ദേശത്തിന്റെ “ദേശികം” എന്ന കവിതാ ബൃഹദ് സമാഹാരമാണ് ഈ പുരസ്‍കാരത്തിന് തിരഞ്ഞെടുക്കപ്പെട്ടത്. മുപ്പതിനായിരം രൂപയും പ്രശസ്തിഫലകവുമടങ്ങുന്നതാണ് പുരസ്‍കാരം. കവിയും വിവർത്തകനും സാങ്കേതിക വിദ്യാ വിദഗ്ധനുമായിരുന്ന കെ ടി കൃഷ്ണവാരിയരുടെ സ്മരണക്കായി ഏർപ്പെടുത്തപ്പെട്ടതാണ് പുരസ്‌കാരം...

പന്ത്രണ്ടാമത്തെ വയസ്സിൽ കാവ്യരചന തുടങ്ങിയ എൻ.കെ. ദേശം 1973ൽ ആദ്യ സമാഹാരമായ അന്തിമലരി പ്രസിദ്ധീകരിച്ചു. കന്യാഹൃദയം, അപ്പൂപ്പൻതാടി, ചൊട്ടയിലെ ശീലം, പവിഴമല്ലി, ഉല്ലേഖം, അൻപത്തൊന്നരക്ഷരാളി, എലിമീശ, കാവ്യകേളി, മുദ്ര, മഴത്തുള്ളികൾ, ടാഗോറിന്റെ ഗീതാഞ്ജലിയുടെ വിവർത്തനം എന്നിവയാണു പ്രധാന കൃതികൾ.

ഉല്ലേഖത്തിന് 1982ൽ ആദ്യ ഇടശേരി അവാർഡ് ലഭിച്ചു. മുദ്രയ്‌ക്കു 2007ൽ ഓടക്കുഴൽ അവാർഡും 2009ൽ കേരള സാഹിത്യ അക്കാദമി അവാർഡും ലഭിച്ചു.എൻ.കെ. ദേശം 2013ൽ സാഹിത്യത്തിലെ സമഗ്ര സംഭാവനയ്‌ക്കുള്ള ആശാൻ പുരസ്കാരത്തിന് അർഹനായി.ഇദ്ദേഹത്തിന്റെ ഗീതാഞ്ജലിക്കു 2017ൽ പരിഭാഷയ്‌ക്കുള്ള കേന്ദ്ര സാഹിത്യ അക്കാദമി അവാർഡ് ലഭിച്ചു.30 വയസ്സു വരെ പ്രണയ കവിതകൽ എഴുതിയ എൻ കെ ദേശം പിന്നീടു സാമൂഹിക, രാഷ്‌ട്രീയ ആക്ഷേപ ഹാസ്യത്തിലേക്കു തന്റെ രചനാരീതി മാറ്റുകയായിരുന്നു.

കവി നാളിതുവരെ രചിച്ച തെരഞ്ഞെടുത്ത കവിതകൾ ചേർത്ത് വള്ളത്തോൾ വിദ്യാപീഠം പ്രസിദ്ധീകരിച്ച് നാഷനൽ ബുക് സ്‌റ്റാൾ വിതരണം ചെയ്യുന്ന “ദേശികം” എന്ന സമ്പൂർണ്ണ കവിതാ സമാഹാരം വ്യാപകമായ അനുവാചക പ്രശംസ ഏറ്റുവാങ്ങിയ കൃതിയാണ്.......

Read more at: https://janamtv.com/80781283/ 

മതിൽക്കെട്ടുകൾ

This poem, Mathilkkettukal (Walls), speaks about barriers – the kind that divides people who yearn to be together in love. Perhaps the origins of these social barriers can be traced back to the beginnings of civilization itself with all its norms – written and unwritten.

Social barriers that are meant to keep up the society’s norms never really give way with time. They just take up different forms and names. Ironically, what cannot be changed through human intervention can be brought down only through persevering human emotion. And the agony of viraha (separation) have stood the test of time. It remains as intense as ever. Changing times, beliefs, and lifestyles have not made even the slightest dent in it. Poets and lyricists thrive on it, for viraha and verse complement as well as vie with each other in rendering beauty to poetry and music. Nostalgia is a close contender.

In this poem, the poet describes the wall as one built of the agony of millions of young hearts. One wonders if the poet is subtly referring to political partitions as well, such as the Berlin Wall. Countless are the stories of lovers who were torn apart by such divisions. Their love, though, couldn’t be restrained by strong walls and closed borders.

Here, the poet invades such a wall with a barrage of metaphors! They breach the concrete wall of separation, uniting the lovers symbolically. The beloved’s heartbeats reverberate within the lover’s mind. Her tears rise up as clouds to rain nectar upon him. Her sorrowful sighs raise surging waves in his heart’s ocean. The lover consoles his beloved (or maybe himself?) that their love, in its torrential flow, will ultimately make its way through man-made walls however inviolable they may be. They will be shattered by the raging storms of the lovers’ torment. And, eventually, the walls will soak and crumble in their tears. Until that day, their love will prevail.

Das’ rendition brings out the pathos in the poem. His full-throated singing resounds the resilience and echoes the hope of all estranged lovers who yearn to unite, prevailing over all systems, surviving obstacles, and persevering in love.

SW · Mathilkkettukal | K. T. K. Variar | Das M. D. | PC: Berlin Wall by Bernd Scheumann/Pixabay

മതിൽക്കെട്ടുകൾ 

എണ്ണമറ്റ യുവപ്രാണ-

     നോവുകളാൽ പടുത്തൊരി-

ക്കന്മതിൽക്കെട്ടബലെ! നാം 

     ഇടിച്ചുമാറ്റാം 

വിണ്ണിലോളമുയർന്നേറി,

     പ്രതിഷേധമുദ്രകാട്ടി 

നിന്നിടുമീ മതിൽക്കെട്ടി-

     ന്നിരു പുറത്തും 

തമ്മിൽ കാണാൻ, സല്ലപിക്കാൻ,

     പുഞ്ചിരിക്കാൻ കൊതിയേന്തി 

നമ്മളങ്ങിങ്ങിരിക്കുന്നു 

     തേങ്ങൽ വിഴുങ്ങി.

എത്ര മതിലുയർന്നാലു-

     മുൾക്കാതിൽ വന്നലയ്ക്കുന്നി-

തുച്ചൈസ്തരം തവ ചിത്ത-

     സ്പന്ദങ്ങളെല്ലാം 

നിൻ നയനമുതിർക്കുന്ന 

    ബാഷ്പനീരാ വാനിലേറി-

പ്പൊന്മേഘമായ് പൊഴിക്കുന്നി-

     തെന്നിലമൃതം.

തപ്തമാം നിൻ നിശ്വാസങ്ങൾ 

    തെക്കൻകാറ്റിലൂടെ വന്നെൻ 

ചിത്താബ്ധിയിൽ കല്ലോലങ്ങ-

     ളിളക്കിടുന്നു.

ഉത്തുംഗമാം പ്രതിബന്ധം 

     പർവ്വതങ്ങൾ നിയതിയും 

മർത്ത്യനുമൊത്തെത്രയെത്ര-

     യുയർത്തിയാലും.

അനിരുദ്ധപ്രണയത്തിൻ 

     നിർഝരികളവയിലു-

മനുവേലമുറവുകൾ 

     ചമച്ചീടുന്നു.

അന്തരീക്ഷമെത്ര വലി-

     ച്ചകറ്റിലും മൃദുപ്രേമ-

ശൃംഖല തൻ കണ്ണികളോ 

     മുറുകീടുന്നു.

നമ്മളെന്നുമുതിർക്കുമീ-

     ത്തപ്തബാഷ്പപ്രവാഹത്തിൽ 

കന്മതിൽക്കെട്ടിതു സർവ്വം 

     കുതിർന്നുപോകും.

നമ്മളുടെ നിശ്വാസങ്ങൾ 

    പ്രചണ്ഡമാം കൊടുങ്കാറ്റാ-

യിമ്മതിൽനിരകളാകെ-

     ത്തകർത്തിടിക്കും.

നെടുവീർക്കാം കണ്ണീർവാർക്കാ-

     മനുദിനം സഖീ! നമ്മൾ 

നെടിയൊരീ മതിൽ മണ്ണി-

     ലടിയുവോളം.

© 1990 KTK

[PC: Berlin Wall by Bernd Scheumann/Pixabay]

വേനലിൽ ഒരു മഴ

Love. It has many gradients and variants. No love is as sweet as anticipated love. No love is as intense as unrequited love. No love is as painful as lost love. And love is at its dearest when you hold on to it even as you know it’s slipping away.

In this poem, venalil oru mazha (A Rain in Summer) – yes, a clichéd title, and we have read umpteen pieces of writing of all genres under that title – we surprisingly see a poet who does not welcome a midsummer rain, but who, rather, is in a hurry to shut himself in and away from it. Not for him the world’s much-awaited joy of getting wet and soaked in the rain. Not for him the music of rainfall and the drumbeats of thunder. Not for him the heady sweetness of petrichor. And not for him the after-shower puddles and paper boats.

Here, the poet urges his lover to close the glass doors and windows tight as the day sinks, its wings burnt in the heat of the weather.  In a lightning flash, the sapphirine clouds, he says, break into tears. Perhaps they recall a wintry, full-moon night from the past. The silken quilts, which the lovers had cherished, are now thoroughly wet and sodden. The barrens they ever so secretly buried in their hearts are flooded in the heavy downpour. Their crystal vases have upturned in the wind and shattered. The nectar of fond memories spills and spreads all over the ground. He implores his lover, yet again, to seal and fasten the windows and doors of their glass manor.

Wind-swept and rain-drenched in the imageries of the poem, the reader realises that the poet is trying to hold on to his love, or what’s left of it, lest it gets washed away in the thunderstorms of his own despair and the deluge of his own tears.

K. A. Sudarsana Kumar’s rendition plainly conveys, as it should, the desperation and anguish in the poem.

SW · Venalil Oru Mazha | K. T. Krishna Variar | K. A. Sudarsana Kumar

വേനലിൽ ഒരു മഴ

കൊട്ടിയടയ്ക്കു ജനലുകളോമനേ! 

മുദ്രിതമാക്കുകിച്ചിൽക്കവാടങ്ങളെ.

ഉഗ്രനിദാഘതാപത്തിൽ പകൽപ്പക്ഷി 

പത്രങ്ങൾ കത്തിക്കരിഞ്ഞു പതിക്കവേ,

ഏതോ ശരൽക്കാലചന്ദ്രിക പൂത്തൊരു 

നീലനിശീഥിനിതന്നോർമ്മകളുമായ് 

ഇന്ദ്രനീലങ്ങളാം മേഘങ്ങളിന്നിടി-

മിന്നലോടൊത്തെത്തിയശ്രുവർഷിക്കവേ,

ഒക്കെ നനഞ്ഞു കുതിർന്നുപോയിങ്ങു നാം 

ഭദ്രമായ് സൂക്ഷിച്ച പൂംപട്ടുമെത്തകൾ.

ഈ വർഷപാതത്തിൽ മുങ്ങി രഹസ്യമായ് 

മാറിലൊളിപ്പിച്ചൊരീ മണൽക്കാടുകൾ.

കാറ്റിൻ കരങ്ങളിലൂയലാടിത്തകർ-

ന്നാച്ചില്ലുപാത്രങ്ങൾ പൊട്ടിപ്പിളർന്നുപോയ്.

ആദ്യസ്‌മൃതികളാൽ മാധുരിവായ്‌ച്ചൊരു 

മാധ്വീരസം ചോർന്നു മണ്ണിലൊലിച്ചുപോയ്.

കൊട്ടിയടയ്ക്കൂ ജനൽ കവാടങ്ങളും 

മുദ്രിതമാക്കുകിച്ചില്ലണിമേടയും.

© 1990 KTK

[Photo Courtesy: Pixabay – FelixMittermeier]

കുടകിൻ്റെ മകൾ

This poem, Kutakinte Makal (Daughter of Coorg), mirrors the reflections of Lopamudra, wife of Sage Agastya. According to ancient Vedic literature, she had secured a promise from the Rishi that he would not leave her by herself for prolonged periods of time. However, once it so happened that he continued to be engaged with his disciples for long hours even after he had completed his discourses. Disappointed with her husband breaking his word, she disappeared into the earth as River Guptagamini, only to reappear as Kaveri at Bhagamandala and continue eastward to merge with the ocean. The story up until here is implied in the poem.

The ancient legend of the river, along with its divine significance through the ages and its current plight which is the stark reality of the day, becomes the inspiration for the poem. The short narrative of the poem flows quickly through time, like a river. The protagonist of the poem is, of course, River Kaveri.

Relishing the harvests and revelling in the Sankranti, Lopamudra is the daughter of Coorg and the beloved child of the Sahyadri. As wife of Sage Agastya, one day she furiously walks away, or rather, flows away, from her husband following his failure to keep his own word. As a river, she re-emerges to feed and nourish "her children" who – alas! – mercilessly contend with each other in contaminating her. And this leaves her with no choice but to die away slowly, gradually sinking into the lap of the earth where she would rest in peace.

Here’s a rendition by Smitha Keeran Warrier, echoing the pathos of Guptagamini who journeys through the ages, right from the hills, down the vales and into the ocean, all the while anxious that she may have to lose herself all over again.

SW · Kutakinte Makal | K. T. Krishna Variar | Smitha Keeran Warrier | PC: Bishnu Sarangi

കുടകിൻ്റെ മകൾ 

'പുത്തരി', സംക്രാന്തിയും 

     നുകർന്നു കുടകിൻ്റെ 

പുത്രിയായ്, സഹ്യാദ്രിത-

    ന്നോമനക്കിടാവായി,

ലോപാമുദ്ര ഞാൻ, പിന്നെ 

     ഗുപ്‌തഗാമിനിയായി 

നാഥനാമഗസ്ത്യൻ തൻ 

     വാഗ്ദാനം ലംഘിച്ചപ്പോൾ,

പിന്നെയും കാവേരിയാ-

     യവതീർണയായ് നീറും 

പൊന്നുമക്കൾക്കായ് നീരും 

     കുളിരും പകർന്നേകാൻ.

ഇന്നെന്നിൽ വിഷം ചേർത്തു 

     ക്രൂരമാനസർ മക്ക-

ളന്യോന്യം കലഹിച്ചെ-

     ന്നുണ്മയെത്തളർത്തുമ്പോൾ,

ഗുപ്‌തഗാമിനിയായ് ഞാൻ 

     മറയുന്നിതാ വീണ്ടും 

പൃഥ്വിതന്നടിത്തട്ടിൽ 

     ശാശ്വതശാന്തിക്കായി!   

© 1991 KTK

പൊയ്മുഖങ്ങൾ

Nature is a reflection of the human mind. Or vice versa. Raging beats of thunder, rainstorms of unleashed despair, mists breezing with longing, draughts parched and barren – nature and mind mirror each other in different ways. Natural phenomena and human emotions – they are way too similar in their expression. But we, the human, differ in one way. While nature is as naked, as organic, as open, and as honest as can be, the human mind has several smokescreens to hide, filter, contort and camouflage emotions.

Here, the poet, or the protagonist, looks into the sky through a telescope, hoping to see an alluring, smiling star. However, he is startled by the vampire-like form of a fiery storm, its tongues of flames stretching out, ready to lick up anything and everything around.

Any external phenomenon provokes the poet to turn inward and delve deep into his own self. Indeed it’s only natural for the poet here that the awesome sight right in front of his eyes has opened up an inner world where he seeks, and finds, truth that is not visible in the outer world, and surely not to the naked eye.

The poet contemplates on the possibility of looking into one’s own mind through a telescope. Surely if there was such a contraption that can pierce through your façade and look far beyond the alluring smile and the beautiful face and features, then one might see similar phenomena. Fierce waterfalls falling from Himalayan heights, volcanoes throwing themselves in a dance of destruction, molten lava that overflows and submerges the entire surface of the earth, vicious, venom-spitting serpents, space-shattering bellows, sweeping, sweltering fumes, and floods that consume the worlds - all three of them - at the end of it all.

“If” there was such a contraption! The poet expresses his gratitude to the masks that hide it all. Alas! The masquerade, the poet says, triumphs.

Praseeda’s clear, unhindered rendition, lays bare the poet’s message with no veneer whatsoever.

SW · Poymukhangal | K. T. Krishna Variar | Praseeda P. M.

പൊയ്മുഖങ്ങൾ

കോമളദ്യുതി ചിന്തി-

     പ്പുഞ്ചിരിച്ചെത്തും സാന്ധ്യ-

താരയെയൊരു 'ടെല-

     സ്കോപ്പി'ൽ ഞാൻ ദർശിച്ചപ്പോൾ,

കണ്ടു ഞാൻ കൊടുങ്കാറ്റി-

     ലഗ്നിജിഹ്വകൾ നീട്ടി 

അങ്ങൊരു പൈശാചിക-

     രക്തരക്ഷസ്സിൻ രൂപം 

ഉണ്ടൊരു 'ടെലസ്കോപ്പ്'

     നിൻ്റെ പൊയ്‌മുഖം ഭേദി-

ച്ചുളളിലെത്തനിരൂപം  

     നഗ്നമായ്‌ കാണ്മാനെങ്കിൽ,

അങ്ങ് നിൻ മന്ദസ്മേര-

     മധുരാനനത്തിനും 

സുന്ദരാപാംഗത്തിനും 

     പിന്നിലായ് കാണാറാകും 

ഉത്തുംഗഹിമഗിരി-

     ശ്രുംഗങ്ങളേറിത്താഴെ-

ക്കുത്തനെച്ചാടും കൂറ്റൻ 

     നയാഗ്രാപ്രപാതങ്ങൾ,

ഇദ്ധരാതലം മൂടും 

     ലാവതൻ  പ്രവാഹങ്ങൾ,

അഗ്നിപർവ്വതങ്ങൾ തൻ 

     സംഹാരനടനങ്ങൾ,

ഉഗ്രമാം ഹാലാഹല-

     മൊഴുക്കും ഭുജംഗങ്ങൾ,

ദിക്കെട്ടും വിറപ്പിക്കും 

     സ്തനിതാട്ടഹാസങ്ങൾ,

ചണ്ഡവേഗമാം ഝംഝാ-

     വാതങ്ങൾ; ത്രൈലോക്യത്തെ-

യൊന്നായി ഗ്രസിക്കുന്ന 

     കല്പാന്തപ്രളയങ്ങൾ.

നന്ദിയോതുന്നു മുഖം 

     മൂടികൾ,ക്കഖിലവും 

തന്നുള്ളിലൊതുക്കുമീ-

    പ്പൊയ്‌മുഖം ജയിക്കുന്നു. 

© 1990 KTK

സത്യഭാമ

Satyabhama laments to the Sun God. The divine gemstone – the Syamantaka – that He had given as a boon to her father had turned out to be nothing but a curse for her. The stone that had bestowed loads of wealth upon her father left her but impoverished, for what she desired was not wealth but the flute-playing cowherd of Vrindavan. She longed for the dusky hero who had subjugated the black venom-spitting serpent of Kalindi. Like every cowherd girl of Vraj, she awaited the prince of yadus who had stolen their garbs and danced with them in divine love. She always dreamt of him, who was dark as the clouds, and he stirred up thousands of rainbows in her heart.

Alas! The splendour of the divine gemstone had blinded her father with greed! She implored the Sun God to take back His magnificent gem, for what she yearned for was the emerald of Ambady. But will the “dark cloud” ever find this “lightning” that pines to embrace it?

The poet lets his imagination fly while articulating Satyabhama’s love for Krishna. His expressions of love take many different forms. Here, the poet becomes one with the lovelorn Satyabhama. Love of Krishna, for those who have not just skimmed the surface of the Puranas but delved deeper into their layers to draw the essence of them, is beyond physical and temporal boundaries. The narrative is but a vehicle to transport you to the ultimate experience.

It’s up to you whether you revel in Yashoda’s maternal love for her mischievous son, the gopis’ romantic love for the eve-teasing adolescent, the gopas’ binding love for their playmate who is their protector in all perils, Radha’s selfless love for her sweetheart, Sudama’s undemanding, unconditional love for his childhood friend, Kubja’s self-surrendering love for the prince whose touch changed her life forever, Rukmini's and Satyabhama’s ardent love vying for their beloved’s attention, or the love of the many, many others – not to mention the unswerving, obsessive attachment, albeit negative, of the perpetrators, including Kamsa who had deliberately chosen a life of evil only for a quick  deliverance at the hands of Krishna.

Every form of love, here, is a divine union with Krishna. Like the lightning and the rain cloud. The former cannot but unite with the latter. Indeed, it has little existence without the latter.

Sreedevi Unni's lilting rendition at once conveys Satyabhama's despair and longing that flash through the entire poem.

SW · Sathyabhama | K. T. Krishna Variar | Sreedevi Unni | PC: Public Domain

 

സത്യഭാമ 

സത്യഭാമ ഞാൻ സൂര്യ!

നീ പിതാവിനു സമ്പ-

ത്തെട്ടെട്ടു ഭാരം നൽകും 

ദിവ്യമാം സ്യമന്തകം 

വരമായരുളിയ-

തിന്നെൻ്റെയിളംനെഞ്ചിൻ 

മലർവാടികയ്ക്കൊരു 

ശാപമായ് ഭവിച്ചല്ലൊ!

എന്നുള്ളം വൃന്ദാവന-

മാക്കി ഞാനതിലൊരു 

പൊന്നോടക്കുഴലൂതും 

കണ്ണനെ സ്വപ്നം കണ്ടു.

മച്ചിത്തകാളിന്ദിയിൽ 

കാകോളമൊഴുക്കുന്ന 

സർപ്പത്തെ ഹനിക്കും കാർ-

വർണ്ണനെ പ്രതീക്ഷിച്ചു.

ഞാനൊരു ഗോപാംഗന 

ചേലകൾ കവർന്നൊപ്പം 

രാസലീലകളാടും 

യദുനാഥനെക്കാത്തു.

എന്നുള്ളിലൊരായിരം 

മഴവില്ലുണർത്തുമാ-

മംഗളമനോഹര-

നീലമേഘമെന്നോർത്തു.

സൂര്യ! നീയരുളിയൊ-

രീ മഹാരത്നത്തിൻ്റെ 

ഹാരിയാം പ്രഭ താത-

ന്നന്ധകാരമേ തീർത്തു!

നീ തിരിച്ചെടുത്താലു-

മീമണി, മരതക-

നീലമാമമ്പാടിത-

ന്നനർഘരത്നം പോരും.

കൃഷ്ണ! നീ കണ്ടെത്തുമോ  

ശ്യാമമേഘമാം നിന്നോ-

ടൊത്തിണങ്ങുവാൻ വെമ്പു-

മീ സൗദാമിനിതന്നെ?   

© 1990 KTK