(Part 1 - Wings that Soar the Sky...)
As most of the readers
of this blog are aware already, the award, “K. T. Krishna Variar
Smrtipuraskaram”, instituted in memory of the poet, was presented to Dr. M.
Leelavathy, writer, literary critic, poet and educationist, on December 3, 2024,
at her residence. Many years back – in 1994 to be precise – Leelavathy Teacher
had written a foreword to the poet’s collection of poems, Chathwarathile Paravakal. This would be
the right time, one feels, to share with the poet’s readers Leelavathy
Teacher’s thoughts on the poet and his poetry, written so sincerely, honestly,
elaborately and eruditely, as perhaps only she can.
[To skip intro and go straight to the article, click here.]
As an aside, interestingly, the title given to the collection initially was Trafalgar Squarile Paravakal (The Birds of Trafalgar Square). However, the poet himself changed the title to Chathwarathile Paravakal (The Birds of the Plaza), perhaps because the new title rolled off the tongue more easily than the older one. Whatever the reason might have been, the current title undoubtedly sounds more alluringly poetic or, rather, more charmingly lyrical.
Dr. M. Leelavathy, in her foreword, says that some humans have not only limbs, but wings too. The wings of imagination. They can choose to spread their wings at will and fly away into the free, infinite blue. Or they can choose to ignore the call of the skies. They may choose to curl up in the warmth of their nests, or to perch here or there, slanting this way or that, nibbling on the grains doled out by others, existing only to please 'these others'. But is that what their life is for, she asks. Now here’s a person who has built his life on the ground with his knowledge of the machines. He also flies occasionally into the horizon on the wings of his poesy. If you had asked him the same question, what would have been his reply? The last of the poems of the said collection carries his answer, Teacher writes.
Out of sheer curiosity, intrigued by the title of the book, Dr. Leelavathy went on to read the last poem of the collection first. The poem carries the same title as the collection, Chathwarathile Paravakal. She discovers that the poet encounters with his own soul in the birds prancing about the world-famous Trafalgar Square. The hues of those winged beings identify with the hues of his poetry. What’s more, his readers too would find their souls merging with the vibes of the square and the spirit of the birds fluttering around in it, she says. The poet, like the birds, could exclude from his life neither his obligations that pull him to the ground nor his aspirations of flying into the skies. If at all he became habituated to the former and gave up on the latter, then his wings would be weighed down, burdened with his own nostalgic memories and lost dreams.
It’s interesting to
observe how one intuitive poet reads another, who is a natural. It’s intriguing
to note how one brilliant mind delves into the creative mind of another. It’s
fascinating to see how she weaves through the warp and weft of the thoughts of
the poet to appreciate the fabric of his poetry. Indeed, it’s a spellbinding experience
how one explores, discovers, appreciates and identifies with the journey of
self-exploration, self-discovery and self-realisation of the other.
The
entire foreword (“ദ്യോവിൽ
പറക്കുന്ന ചിറകുകളും ഭൂവിൽ ഉറച്ചുനില്ക്കുന്ന
കാലുകളും”, roughly translated as “Wings that Soar the Sky and Feet that Hold
the Ground”), written by Dr. M. Leelavathy, will be published in four parts, of
which the first is as follows. The links to the sequels will be included here
as and when they are published. Dear readers, please read on.
ദ്യോവിൽ പറക്കുന്ന ചിറകുകളും... (ഭാഗം ഒന്ന്)
എല്ലാ മനുഷ്യരും ഇരുകാലികളല്ല. ചിലർക്ക് ചിറകുകളുണ്ട്. സങ്കല്പശക്തിയുടെ ചിറകുകൾ. അവയുള്ളവർക്ക്‌ സ്വച്ഛന്ദമായി അവ വിടർത്തി സ്വാതന്ത്ര്യപ്പരപ്പായ അനന്തനീലിമയിലേയ്ക്കു പറന്നുയരാം; അല്ലെങ്കിൽ നഭസ്സിൻ്റെ വിളിമറന്ന് , ചിറകുകൾ കൂട്ടി, നീഡത്തിൻ്റെ ഇളം ചൂടിലൊതുങ്ങിക്കൂടുകയോ, ആരുടെയോ ഉദാരത വിതറിക്കൊടുക്കുന്ന ധാന്യമണികൾ കൊറിച്ച് അവരുടെ ഇഷ്ട്ടത്തിന്ന് ചാഞ്ഞും ചരിഞ്ഞും ഇരുന്നു കൊടുക്കുകയോ ചെയ്യാം. ചിറകുകളോടു കൂടിപ്പിറന്നവർക്ക് ഈ ഒതുങ്ങിക്കൂടലും ഇരുന്നുകൊടുക്കലുമാണോ ജീവിതം? അതോ ഇടയ്‌ക്കൊക്കെ ചിറകുകൾ നീർത്തി സ്വാച്ഛന്ദ്യ വിരിപ്പിലേക്ക് പറന്നുപൊങ്ങലോ? മന്ത്രശക്തി(കവിത്വം)യാലനുഗൃഹീതനായി പറക്കുകയും യന്ത്രശക്തി വിദ്യ(എഞ്ചിനീയറിങ്ങ്)യുടെ പ്രയോക്താവായി ജീവിക്കുകയും ചെയ്യുന്നതിന്നു വിധിക്കപ്പെട്ട ഒരു വ്യക്തിയോട് മുൻ ചോദ്യങ്ങൾ ചോദിച്ചാൽ നമുക്കു കിട്ടുവാനിടയുള്ള ഉത്തരം എന്തായിരിക്കാം? അത് ഈ സമാഹാരത്തിലെ ഒടുക്കത്തെ കവിതയായ 'ചത്വരത്തിലെ പറവകൾ' വായിച്ച് മനസ്സിലാക്കാം.
ഒരു കവിതാസമാഹാരത്തിന്ന് ഇത്തരം സവിശേഷമായ പേരിടാനൊരു കവി മുതിരുമെന്ന് ഇതു കാണും മുമ്പെ സങ്കല്പിക്കാനാവുമായിരുന്നില്ല. അതിനു പ്രേരകമായ നിഗൂഢ രഹസ്യമെന്തെന്നറിയുന്നതിന്നുവേണ്ടി
ആ കവിത തന്നെ ഞാൻ ആദ്യം വായിച്ചു. എനിക്കു പിടിക്കിട്ടിയ രഹസ്യമിതാണ് - വിശ്വവിധിതമായ ആ ചത്വരത്തിൽ തത്തിക്കളിക്കുന്ന പതത്രികളിൽ കവി സ്വന്തം ചേതനയെത്തന്നെ കണ്ടുമുട്ടി. ആത്മീയമായ ഏകീഭാവം മൂലം കവിക്ക് അവയുടെ ചിറകുകളുടെ വർണഭംഗികളും സ്വന്തം ജീവരക്തമായ കവിതയുടെ വർണഭംഗികളും വേറെവേറെയല്ലാതായി. ചത്വരത്തിൻ്റെ പേരിലെ വർണങ്ങൾ ആ വർണ്ണലയത്തോട് അലിഞ്ഞുചേർന്നൊന്നായി. കവിത വായിച്ചുതീരുന്നതോടെ ചത്വരത്തോടും ചത്വരത്തിൽ വിഹരിക്കുന്ന ചൈതന്യങ്ങളോടും അന്യതാഭാവം പുലർത്താൻ കഴിയാതാവുക എന്നത് നമ്മുടെയും അനുഭവമായിമാറുന്നു.
യന്ത്രയുഗത്തിൽ, യന്ത്ര സംസ്‌കാരനീതമായ നാഗരികതയുടെ ഭാഗമായി ചലിക്കാൻ വിധിക്കപ്പെട്ട ഒരു വ്യക്തിയ്ക്കുള്ള അസ്വാതന്ത്ര്യം ഏറെക്കുറെ ഒരു വലിയ എഞ്ചിൻ്റെ ഓരോ ചെറിയ ചെറിയ ഭാഗത്തിന്നുള്ള അസ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്നു തുല്യമാണ്. ഒരു ചക്രത്തിൽ പൂട്ടപ്പെട്ട ആരക്കാലിന്നോ അച്ചുതണ്ടിന്നോ നിയന്ത്രിത ചലനമല്ലാതെ അനിയന്ത്രിത ചലനമെന്നൊന്നില്ല. അനിയന്ത്രിത ചലനമുണ്ടായാൽ ഒന്നുകിൽ ചക്രം തകരുന്നു.; അല്ലെങ്കിൽ വ്യതിചലിച്ച് അംഗം തെറിയ്ക്കുന്നു. എഞ്ചിനിൽ ഘടിപ്പിച്ച നട്ടും ബോൾട്ടും ബാറും ചക്രങ്ങളും കമ്പികളും കുഴലുകളും എല്ലാം 'വിധിയ്ക്കപ്പെട്ട' നിയന്ത്രിത ചലനമര്യാദകൾ ലംഘിക്കാതെ പ്രവർത്തിക്കുന്നു. വ്യവസായയുഗത്തിൽ നാഗരികജീവിതം നയിക്കുകയും ഇതര പൗരന്മാർക്ക് നാഗരികജീവിത പ്രയാണത്തിന്നുവേണ്ട സംവിധാനങ്ങളുടെ സംരക്ഷണത്തിൽ ചുമതല വഹിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ഒരു വ്യക്തിയും ഇതുപോലെ സാമാന്യേന പരാധീനനാണ്. എന്നാൽ, മനുഷ്യൻ നട്ടും ബോൾട്ടും പോലെ കേവലമൊരു വസ്തുവല്ല, ഒരു കേവല ചേതനകൂടിയാണ് എന്നതിനാൽ ഒരേ സമയത്ത് അവന്ന് നട്ടും ബോൾട്ടുമായി യാന്ത്രികകർത്തവ്യങ്ങളനുഷ്ഠിക്കാനും
മനസ്സിൻ്റെ ചിറകുകൾ വിരുത്തി സ്വപ്നവിഹായസ്സിൽ വിഹരിക്കാനും കഴിയും എങ്കിലും ചിറകുകൾ നീർത്തുന്നശീലം കുറഞ്ഞുകുറഞ്ഞ്, ഭൂതലത്തോടൊട്ടിക്കഴിയുന്ന ശീലം ഉറച്ചുപോയാൽ 'സുരസിദ്ധസ്ഥാന'മായ വിഹായസ്സിലെ സ്വച്ഛന്ദവിഹാരം ചിറകുകൾക്കു ഭാരമേറ്റുന്ന ഓർമയായും ഗൃഹാതുരതയായും മാറുന്നു.
കവിതയുടെ വക്താവായ വ്യക്തിയുടെ സ്വത്വത്തിന്നുള്ള ഈ അനുഭൂതിയാണ് ചത്വരത്തിലെ പറവകൾക്കു മുന്നിൽ നിൽക്കുമ്പോൾ, അവയുമായി ഏകീഭാവം ഉളവാക്കുന്നത്. കവിത്വശക്തിയുടെ ചിറകുകളോടെ പിറന്ന സ്വത്വത്തിന്ന് ഭൗതിക നാഗരികാസ്തിത്വത്തിൻ്റെ യോഗങ്ങളും ഭോഗങ്ങളും വെടിഞ്ഞ്, ചിറകുകൾക്കെത്തിക്കാവുന്ന അപരലോകത്തിൻ്റെ ആത്മീയസ്വാതന്ത്ര്യം മാത്രം ലക്ഷ്യമാക്കുക സാധ്യമല്ല. അതേസമയം ആ സ്വാതന്ത്യം ചിറകുകളുടെ ഓരോ കോശത്തിലും തുടിക്കുന്ന ഊർജ്ജസ്പുരണവുമാണ് - ഐന്ദ്രിയാസ്തിസ്ത്വതിൻ്റെ സീമിതമായ അവസ്ഥാവിശേഷങ്ങളും മാനസികാസ്തിത്വത്തിൻ്റെ സീമാതീതമായ സങ്കല്പവിശേഷങ്ങളും തുല്യതീവ്രങ്ങളായ ഉണ്മകളത്രേ - ചത്വരത്തിലെ പറവകൾക്ക്, മുന്നിൽ വിതറിക്കിട്ടുന്ന ധാന്യങ്ങളും ചിറകിൽ തുടിക്കുന്ന ഓർമകളും തുല്യതീവ്രങ്ങളായ ഉണ്മകളായിരിക്കും പോലെ. ട്രാഫൽഗർ സ്‌ക്വയറിൽ
തറയിലും സ്തംഭത്തിൻ്റെ ചുവട്ടിലും മനുഷ്യരോട് അത്ഭുതകരമായ ഇണക്കത്തോടെ ധാന്യം കൊത്തിത്തിന്നു നടക്കുന്ന കിളികളുടെ ദൃശ്യം സാധാരണക്കാർക്ക് വിനോദവും മാനസോല്ലാസവും നല്കുമ്പോൾ നീറുന്ന ആത്മാവുള്ള കവിയായ നാഗരികൻ മറ്റു മനുഷ്യരുടേതുപോലുള്ള ഭൗതികാസ്തിത്വം അഴിച്ചുവെച്ച്, ചേതനാമാത്രനായി, കാരണശരീരിയായി അവയുടെ ഉള്ളിലേയ്ക്കു കടന്നുകൂടുന്നു . അവയുടെ നിനവുകളും കിനാവുകളുമായി അയാൾ തിരിച്ചറിയുന്നത് സ്വന്തം നിനവുകളും കിനാവുകളും തന്നെ.
(തുടരും)
ഡോ . എം. ലീലാവതി
© 1994
