കാട്ടാളൻ

The poem connects two different points of time, the connecting link being the Kaattaalan – "the hunter" – who is also the protagonist in the poem.

In the Treta, a hunter shot his arrow and killed one of two mating birds, incurring the wrath of the Sage (Valmiki) who happened to witness the tragedy that rent his heart. The Sage’s cry, ma nishada (nay, wild hunter!), which turned out to be the very first words of the first verse of the first ever poem uttered, has been echoing in the universe ever since. And the world received an epic that interwove into its verses the ways of dharma – right living – the intricacies of which the world continues to unweave and reweave.

In the Dwapara, again, a hunter shot his arrow at what he thought was a doe, but hit Lord Krishna’s toe – that being an excuse for the Lord to leave his mortal form. Ironically, in both the contexts, the hunter was only aiming for his day’s kill to feed his dear ones. Whatever followed was unintentional. Yet, what were commonplace actions for a hunter mark the turn of the course of history in two different eras. And the hunter – the protagonist – seeks forgiveness from the seers for his actions that may have emended, albeit unknowingly, their prophecies.

This was a poem the poet held very close to his heart; so was its rendition by Smitha Keeran Warrier, his youngest daughter. He would listen to the rendition umpteen times and still not tire of it. 

SW · Kaattaalan | K. T. Krishna Variar | Smitha Keeran Warrier | PC: Public Domain

കാട്ടാളൻ 

പണ്ടു ഞാൻ, പശിമൂലം,

     കൊക്കുരുമ്മുമാ ക്രൗഞ്ച-

പ്പക്ഷിയെക്കൂരമ്പെയ്തു

     വീഴ്ത്തിയ നിമിഷത്തിൽ 

അഗ്നിയായ് മുനിശാപ-

     മെങ്കിലും മഹാകാവ്യ-

സ്വർഗംഗാപ്രവാഹത്തി-

     ന്നുറവെൻ ശരം തീർത്തു.

ഒന്നൊന്നായ് തുടരുമീ 

     മാനവപരമ്പര 

തൻനിറമാലയ്ക്കതു 

     ഗന്ധശോഭകൾ ചേർത്തു.

ഇന്നുമീ മരതക-

      പ്പടർപ്പിൽ മാൻപേടതൻ 

ചെന്തളിരൊളിയാർന്ന 

     വാർമുഖം നിഴലിയ്‌ക്കേ,

എത്രയുമുണങ്ങിയ 

     ഞാങ്ങണപ്പുല്ലാൽ തീർത്തൊ-

രസ്ത്രം താനെയ്തു, പക്ഷേ,

     വീണതു മാൻകുഞ്ഞല്ല.

ഇങ്ങൊരു ഭഗവാൻ്റെ 

     യന്ത്യവും പുതുയുഗ-

സംക്രമോഷസ്സിൻ തിര-

     നോട്ടവുമല്ലോ കണ്ടു.

അജ്ഞൻ ഞാനൊരു വേടൻ 

     കുഞ്ഞിൻ്റെ പശിമാറ്റാ-

നസ്ത്രമെയ്തുപോയ്, ശപി-

     ച്ചീടൊല്ലേ മുനിമാരേ!

നിങ്ങൾതൻ ചരിത്രത്തെ-

     ത്തിരുത്താനെന്നമ്പൊരു     

ബന്ധമായെങ്കിൽ - പൊറു-

     ത്തീടണേ വരേണ്യരേ!

© 1990 KTK