വിട!

It was one of those last days when the poet was in the hospital. Perhaps he knew that his time had come. He wished that his poem, Vazhiyorathu (On the Wayside), be published after his passing away. In this poem, the poet says vida (farewell) to all who gave him company on the journey of his life.

He bids adieu to the wayside inns, the trees, the beaming flowers and the gurgling streams. He takes leave of the travellers who went ahead of him, who came after him, and who walked with him – some giving him laughter and some giving him tears. He says goodbye to the distant views that drizzled poetry in his barren mind.

The poet feels he has achieved it all, yet he has gained nothing save for a few tears and smiles. There’s no page for himself that he wrote in the epic of his life. There’s no invention he made nor any monument he raised that he would be remembered for.

As one reads this poem, one wonders at the quiet exit the poet had desired for himself. He perhaps wished to disappear leaving even the fallen leaves unruffled, the grassy patches uncrushed, and the tiniest pebble unturned. And so he did. Yet the landscape doesn’t remain the same. It looks empty for his absence.

Presenting here a rendition of the poem by K. A. Sudarsana Kumar.

SW · Vazhiyorathu | K. T. Krishna Variar | K. A. Sudarsana Kumar | PC: SSW

വഴിയോരത്ത് 

പാതി ദൂരമേ പോന്നു;

     നന്ദിയോതുന്നു പാത-

യോരത്തെസ്സത്രങ്ങൾക്കും 

     വഴിയമ്പലങ്ങൾക്കും.

ഇക്കൊടും വെയ്‌ലിൽ തണ-

     ലേകിയ വൃക്ഷങ്ങൾക്കും 

ഇറ്റുദാഹനീർ തന്ന 

     തണ്ണീർപ്പന്തലുകൾക്കും 

ചിരിയും കരച്ചിലു-

     മെന്നൊപ്പം പങ്കിട്ടൊരു 

സഹയാത്രികർക്കുമെൻ-

     മുമ്പുപിമ്പണഞ്ഞോർക്കും.

എൻനിശ്ശൂന്യതതന്നിൽ 

     കാവ്യസൗഭഗം ചിന്തു-

മങ്ങകലത്തെച്ചേതോ-

     ഹരമാം ദൃശ്യങ്ങൾക്കും.

നൽക്കളകളം പാടി-

     യൊഴുകും പൂഞ്ചോലയ്ക്കും 

മുഗ്‌ദ്ധസുസ്മിതം തൂകി 

     വിടരും പൂമൊട്ടിനും.

ഒട്ടേറെത്തളരുമ്പോൾ 

     ചുമടൊന്നിറക്കിയൊ-

രത്താണിക്കതിന്നൊര-

     ത്താ വഴിക്കിണറിനും.

മുന്തിരിത്തോട്ടങ്ങൾ ഞാ-

     നിരുഭാഗത്തും നട്ട-

തങ്ങതാ കുല തിങ്ങി-

     ക്കായ്ച്ചുനിൽക്കുന്നു നീളെ.

ഇല്ലിനി നേടാനൊന്നും;

     നേടിയില്ലേതും ചെറ്റു 

കണ്ണീരും ചിരിയുമെൻ 

     കൈമുതൽ ശേഷിക്കുന്നു.

പുത്തനായൊരു മാർഗ്ഗം 

     കാട്ടിയല്ലോർമ്മക്കായി-

ക്കെട്ടീല മണിമയ-

     സ്മാരക ഹർമ്മ്യങ്ങളും.

ഇങ്ങനാദ്യന്തമാമീ

     യാത്രതൻ സുദീർഘമാം 

ഗ്രന്ഥത്തിലൊരു താളു-

     മെഴുതീലിൻ്റേതായി.

ഇന്നെൻ്റെ മുളന്തണ്ടിൽ

     നാടൻ ചിന്തുകൾ മാത്ര-

മുണ്ടല്ലോ വേർപാടിന്നൊ-

     രീണമേകുവാനായി.

ഓർക്കുവാനൊന്നും നൽകാ-

      തൊരു ശേഷപത്രവും 

തീർക്കാതെ വിട; പോട്ടെ!

     കൂട്ടുകാർക്കെല്ലാം വിട!

© 1983 KTK