കുരുക്ഷേത്രം

When Mahakavi Akkitham called the poet’s self-confidence in containing the entire internal conflicts of the epic Mahabharatham in a 26-line poem appalling, he surely must have said that in all seriousness (ref: previous blog). However, this seriousness underscores his appreciation when he unreservedly, and indeed wholeheartedly, concedes that the poet has undeniably succeeded in this feat.

While ‘Kurukshetram’ refers to the context of the Mahabharatham, the poem also reflects the times in which it was written, in the poet’s eyes. Most unfortunately, the poem still reflects just as much, if not more, the times we are now living in. The wars waged are many, and so are the weapons wielded. The rulers are paralyzed in the face of adversities. The virtuous warriors fall senseless, overpowered by their vicious adversaries. Innocence is trapped in the fires of treachery. Womanhood is forever stripped of all dignity. The heroes, so called, stand helpless, drained of all tenacity.

Arjuna, here, is you and I. Kurekshetram is the world we live in. Mahabharatham happens around us every day. Alas! Where is the Divine Charioteer who will lead us out of this mess - this absolute mess - this utter chaos?

There is palpable pathos in the rendition of this poem by Naveen Kambram.

SW · Kurukshetram | K. T. K. Variar | Naveen Kambram

കുരുക്ഷേത്രം

എങ്ങുപോയി നീ പാർത്ഥ-

     സാരഥേ! തേർച്ചക്രങ്ങൾ 

മണ്ണിൽത്താണനങ്ങുവാ-

     നാകാതെ നിൽപേൻ പാർത്ഥൻ.

മന്നിതിലജയ്യമെ-

    ന്നോർത്ത ഗാണ്ഡീവംപോലെ 

ഛിന്നഭിന്നമായ്‌ നിലം 

     പൊത്തിയെന്നഭിമാനം.

അഗ്ര്യനാം ദ്രോണാചാര്യ-

     നഭ്യസിപ്പിച്ചോരസ്ത്ര-

വിദ്യ വിസ്മൃതിയുടെ 

     മുകിലാൽ മറഞ്ഞല്ലോ.

മൽപിതാമഹൻ ഭീഷ്മ,-

     നഗ്രജൻ കർണ്ണൻപോലു-

മൊപ്പമിങ്ങാഗ്നേയനാ- 

     ഗാസ്ത്രങ്ങളയക്കുമ്പോൾ 

അമ്പരക്കുന്നു രഥാ-

     ശ്വങ്ങൾ, ഞാൻ തേടീടുന്നു 

സംഭ്രമത്തൊടുകൂടി-

     ത്തുരുമ്പിൽപ്പോലും നിന്നെ 

കേമനാം ദുര്യോധനൻ 

     തൻ ഗദാപ്രഹരത്താൽ 

ഭീമസേനനുമസ്ത-

     പ്രജ്ഞനായ് പതിച്ചല്ലോ!

കർത്തവ്യമൗഢ്യം പൂണ്ടു 

     നിൽക്കുന്നു യുധിഷ്ഠിരൻ 

അത്തലിന്നനശ്വര-

     മൂർത്തിമദ്ഭാവം പോലെ 

അപ്പൊഴെയ്ക്കയ്യോ പദ്മ-

     വ്യൂഹത്തിലകപ്പെട്ടെ-

ന്നർഭകൻ വീരോചിത-

     മൃത്യുവെപ്പുണരുന്നു.

സ്വർഗ്ഗദൂതികളുമ്മ 

     വെയ്ക്കുമ്പോൾ ചിരിക്കുന്ന 

സ്വപ്നജീവികളെപ്പി-

     ഞ്ചോമനപ്പൈതങ്ങളെ,

അഗ്നികുണ്ഡത്തിൽ തള്ളി,

     യബ്ഭസ്‌മം പൂശി,ക്കൃത-

കൃത്യതകോലും വിപ്രാ-

     ധമനെക്കണ്ടീലല്ലീ!

കണ്ടുവോ കൺഠീരവൻ 

     തൻമുന്നിലകപ്പെട്ട 

കമ്പിതാംഗിയാമൊരു 

     പേടമാനിനെപ്പോലെ,

നിസ്സഹായയായ്കേഴും

     പാഞ്ചാലി...ദുശ്ശാസന-

ഹസ്തത്തിൽ കുരുങ്ങുന്നി-

     തവൾതന്നുടുവസ്ത്രം!

എങ്ങുപോയ് ഭഗവാനേ?

     വരൂ നീ; കുരുക്ഷേത്ര-

ത്തിങ്കലിക്ഷണം! നിൻ്റെ 

     വിജയൻ പരാജിതൻ!

© 1969 KTK