ഹംസിക

Gaze long enough into the sky, and you would see swelling lakes and surging seas. You would see clouds forming waves and the moon sailing across them. Gaze long enough into the lake, and you would see a starlit sky. You would see sparkling stars, like lotuses, scattered on the rippling waters. A unique oneness of the sky and the waters. An amazing slice of the universe.

In this poem, Hamsika, the sky appears like a lotus-pond to the poet, with a swan-like moon gliding across waves formed by vast weedy stretches of clouds. And there’s a lake that bears the reflection of the sky in the poet’s own heart where his fantasies blossom in the muddied waters of his agonies. His beloved glides across the ripples created by his throbbing heart. He warns her, though, to move ever so gently so she doesn’t unsettle the deep quagmire of pain beneath the deceptive surface.

Listen to a soulful rendition of the poem by Praseeda P. M.

SW · കവിത: ഹംസിക | കവി: കെ. ടി. കൃഷ്ണ വാരിയർ | ആലാപനം: പ്രസീദ പി. എം. | PC: Aron Visuals - Pexels

ഹംസിക 

താരകത്താമര-

     ത്താരുകൾ പൂത്തൊര-

ത്താമരപ്പൊയ്കയിൽ 

     നീന്തുന്നു ഭംഗിയിൽ 

വെണ്മുകിൽ വഞ്ഞി-

     പ്പടർപ്പിലൂടുൽക്കട-

സമ്മോദമമ്പിളി-

     രാജമരാളിക 

ചെണ്ടിട്ട സങ്കല്പ-

     പുഷ്പങ്ങൾ നോവിൻ്റെ

ചണ്ടികൾ തിങ്ങുമെ-

     ന്നന്തരംഗത്തിലും 

പൊന്നിൻ ചിറകു-

     മൊതുക്കിച്ചരിക്കയാ-

ണുന്നിദ്രമോദമാ

     ഹംസകുമാരിക 

നീയിളക്കീടുമി-

     ക്കല്ലോലമാലകൾ 

മായികേ! മാമക 

     നെഞ്ചിൻ തുടിപ്പുകൾ 

മന്ദം ചരിക്ക നീ 

     നോവിൻ്റെ വൻചളി-

ക്കുണ്ടാണടിയി-

    ലിളക്കീടരുതയേ!    

©1969 KTK

മഞ്ഞുതുള്ളി

The little drop of dew has been an inspiration to many a poet. The dewdrop, in poetic musings, has often become a flawless mirror to the spiritual soul, at times an obvious manifestation of fleeting beauty, sometimes a graceful veneer of intense sorrow, and almost always, a poignant symbol of life's fragility.

In this poem, Manjuthulli, the dewdrop becomes all of this and more to the poet. He identifies himself with the dewdrop, as he feels his own existence is equally momentary. The entire universe with its infinite skies reflects in him too. When the sun shines on him, he blooms in all seven hues. And, even in the darkest of hours, he flashes a smile, albeit for a short while. Like the ephemeral dewdrop, he too will vanish only to return and fall as a drop of tear on a poet’s cheek!

Here, the poet identifies with the dewdrop, and the reader with the poet.

The following rendition in Arundhathy Varma’s rich and resonant voice adds to the experience of the poem.

SW · മഞ്ഞുതുള്ളി | കെ. ടി. കൃഷ്ണ വാരിയർ | അരുന്ധതി വർമ്മ | PC: Demi Kwant/Unsplash

മഞ്ഞുതുള്ളി 

ക്ഷുദ്രമാമൊരു മഞ്ഞു-

     തുള്ളി ഞാനൊരു മാത്ര 

മാത്രമാണെൻ ജീവിത-

     ദൈർഘ്യമേന്നാകിൽപ്പോലും,

ബിംബിച്ചു കാണുന്നില്ലേ 

     നിങ്ങളെന്നുള്ളിൽ വ്യോമ-

മണ്ഡലമനാദ്യന്തം;

     അംബതൻ മണിഹർമ്മ്യം?

ഇച്ചരാചരങ്ങളീ 

     ബ്രഹ്മാണ്ഡസഹസ്രങ്ങ- 

ളൊക്കെയും സൂക്ഷിച്ചൊന്നു 

     നോക്കിയാൽ  കാണാമെന്നിൽ.

ആദിത്യൻ കരുണയാർ-

     ന്നെൻ മെയ്യിൽ തലോടുമ്പോ-

ളായിരം മഴവില്ലു 

     പൂത്തുനില്പതും കാണാം.

കട്ട കേട്ടുമിക്കാടി-

     ന്നിരുട്ടിലൊരു ചെറു-

മുഗ്ധഹാസമായ് വന്നു 

     തെല്ലിട വിരാജിച്ചു.

ഇക്കാണും വനമുല്ല-

     യ്ക്കണിയാൻ മനോജ്ഞമാം 

മുത്തുമാലകൾ തീർത്തു 

     സാമോദം സമ്മാനിച്ചു.

ചരിതാർത്ഥതയാർന്നു 

     നാളെ ഞാൻ തിരിച്ചെത്തും 

കവി! നിൻ കവിൾത്തട്ടിൽ 

     കണ്ണുനീർക്കണമായി!

© 1972 KTK

കൃഷ്ണപ്പരുന്ത്‌

Could there be a poet who hasn’t written poems in his or her classroom while (not) listening to lectures? Surely, there couldn't be. The poet here was in a lecture class on ‘Transmission and Distribution”. Like the engineer that he was aspiring to be, he wanted to believe that electrification was for the betterment of humanity. However, like the poet that he was, he couldn’t stop himself from pondering on the harm that it would bring upon nature and, hence, his other fellow beings.

The subject of the poem, the kite, is soaring the skies and looking for a place to perch on to give his tired wings some rest. He sees the transmission lines and towers, and in all his innocence, mistakes them as an offering of kindness by man to provide the birds a resting place. He swoops down and no sooner than he perches, is electrocuted. The lineman who comes to remove the dead bird portends that he too, like the bird, may one day fall prey to the predatory technology. The poet calls the bird a martyr to human kindness. Indeed, one wonders how kind really is the humankind.

Listen to a soul-stirring rendition of the poem by Dr. K. V. Rajagopalan.

SW · കൃഷ്ണപ്പരുന്ത്‌ | കെ. ടി. കൃഷ്ണ വാരിയർ | Dr. കെ. വി. രാജഗോപാലൻ | PC: Rajukhan Pathan

കൃഷ്ണപ്പരുന്ത്‌

അകലെപ്പൈക്കാറതൻ 

     ജലവൈദ്യുതശക്തി-

യഖിലം സമാർജ്ജിച്ചു 

     പോകുമാ നീളൻകമ്പി,

വിണ്ണിനെ പ്രദക്ഷിണം 

     വെയ്ക്കുന്ന കൃഷ്ണപ്പരു-

ന്തുന്നിദ്രമോദം ദർശി-

     ച്ചീവിധം വിചാരിച്ചു:

'കരുണാമയനല്ലോ 

     മാനവൻ - പ്രക്ഷീണരായ് 

കരയും ഖഗങ്ങൾക്കി-

     പ്പാതകൾ തീർത്താനല്ലോ.

അങ്ങിങ്ങു ചില ചേക്കു-

     വൃക്ഷങ്ങളുണ്ടേ* - മര-

ക്കൊമ്പിൽ ഞാനിരുന്നല്പം 

     വിശ്രമം നുകരട്ടെ'.

മർത്ത്യൻതൻ കരുണയ്ക്കു 

     രക്തസാക്ഷിയായ്ത്തീർന്നു 

മൃത്യുവെ വരിച്ചോര-

     പ്പക്ഷിവര്യനെക്കാൺകേ,

അന്തിമോപചാരങ്ങള-

     ർപ്പിക്കാനൊരു ലൈൻമേ-

നങ്ങു വന്നെത്തി തോളിൽ 

     മുളങ്കോണിയും താങ്ങി:

'ഇന്നു നീ ഞാനാം നാളെ-

     യിക്കിരാതനു തീറ്റ'

യെന്നാവാമൊരു നെടു-

     വീർപ്പിലൂടവനോതി. 

* Intermediate Towers

In the poem, the poet refers to the Pykara Hydro-electric Power Station. Commissioned in 1933, this is one of the oldest power stations in South India and was declared as a heritage power plant in 1997.

© 1959 KTK